به خودم گفتم: تو که این همه آدمای دیگه رو ناراحت کردی و میکنی تا حالا چقدر آدمای دیگه رو خوشحال کردی؟
چند بار؟
چند نفر؟
اونوقت بود که خیلی شرمنده شدم ...
و باز هم همون حس خاکستری دوباره سراغم اومد ...
و از خودم و کارام و نماز و روزه و دعاها و اشکام به شدت بدم اومد ...
مثل خاکستری که یههو بهش فوت کنن و پخش شه توی باد ...
احساس بدی دارم ...
انگار که خود خواهی همه وجودم رو در بر گرفته ...
نماز خوندن و خدا خدا کردن چه فایده داره ...
وقتی کسایی هستن که از دست تو و کارات ناراحتن ...
از این حس شرمندگیه بی فایده هم دیگه بدم میاد ...
حتی از غصه خوردن برای خودم هم دیگه بدم میاد ...
احساس می کنم که این غم و غصه ها و این اشک ریختنا ...
ساختگیه ...
فریبه ...
دروعه ...
یُخَادِعُونَ اللّهَ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَمَا یَخْدَعُونَ إِلاَّ أَنفُسَهُم وَمَا یَشْعُرُونَ
اینان به پندار خود، خدا و کسانی که ایمان آورده اند را می فریبند در حالی که جز خودشان را فریب نمی دهند ولی این را نمی فهمند
...
..
.
نه ... نگو ...
دلم هنوز اینقدر سخت نشده ...
لااقل نه به سختی سنگ ...
هنوز هم گاهی از آن چشمه هایی می جوشند ...
هنوز هم گاهی دلم مانند آسمان ابری اردی بهشت که تو رقم میزنی می گیرد ...
و تمام دلتنگی ها و غصه ها و تنهایی هایم می جوشند و از چشمانم جاری می شوند ...
هنوز هم دلم برای دیدن لبخند زیبایت و نوازش دستانت می لرزد ...
و تنها تو هستی که می توانی دل من را برای خودت خالص و نرم گردانی ...
و این تنها امید من برای زندگی در این دنیاست ...
وقتی یکی که خیلی دوستش داشته باشی
وقتی احساس کنی که از یه چیزی ناراحته ولی به روی خودش نمیاره
وقتی تلاش کنی علت ناراحتیش رو بدون اینکه به روش بیاری بفهمی
وقتی نتونی
وقتی با دیدن ناراحتیش انگار وجودت ذره ذره آب میشه
سعی میکنی که به روی خودت نیاری
چون ممکنه
ناراحت بشه و تو تحملش رو نداری
...
در خواب دوش پیری در کوی عشق دیدم با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن باور اینکه وقت تمام شد واقعاً تمام شد دیشب که داشتم وصیتنامه مینوشتم به این فکر میکردم که زندگی شبیه یک امتحانه مثل کنکور وقتی که اعلام می کنند که وقت تمام شد و جمع کردن پاسخنامه ها شروع می شود تنها فرصتی باقی می ماند برای تجربه آخرین ها برای زدن آخرین تست برای آخرین نگاه به پاسخنامه ات و آرامش بعد از تحویل پاسخنامه آرامشی وصف ناپذیر پس از مدتها تلاش و خستگی این یکی دو روز عجیب در فکر تجربه ی آخرین ها بودم آخرین لباسی که میپوشم آخرین آهنگ شجریان که از ضبط ماشین گوش میکنم آخرین قدم زدن زیر باران آخرین دعا آخرین نماز آخرین غذا آخرین همسفر آخرین SMS آخرین عکس آخرین لبخند آخرین اشک آخرین آیه آخرین گل آخرین نگاه و تو تنها چیزی در این دنیا هستی که رفتن را برایم مشکل میکند بار تعلقی به اندازه چهار نقطه کنار هم اما خوشحالم از اینکه آخرین تصویری که از تو در ذهنم ثبت کردم تو بودی در کنار گلها در حالی که لبخند میزدی ...
به نظرم خیلی ها دوست دارن که زمان دقیق مرگشون رو بدونن
شاید چون میخواهند که بدانند چقدر فرصت دارند
اما فرصت برای چه کاری؟
برای زندگی؟
برای جبران؟
یا برای باور؟
در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی ...
لحظات زیبا و خوشحال کننده خیلی ساده میان ...
وقتی کنار خیابون منتظر یکی از دوستات هستی
و اونو در حال رد شدن از خط عابر میبینی
در حالی که خندون داره به طرفت میاد
و خیلی ساده برات دست تکون میده ...
و تو خیلی خوشحال میشی ...
خیلی ساده میشه خیلی خوشحال شد
اگه اون دوست یکی از بهترین دوستات باشه
و اگه دستش یه جعبه شیرینی تر و خوشمزه باشه
و اگه در حالی که دستشو داره برات تکون میده
از وسط خیابون بلند داد بزنه که
" عقد کردیم! "
...
علیرضای عزیزم ... وای که نمیدونی چقدر خوشحالم کردی ...