وَقِیلَ الْیَوْمَ نَنسَاکُمْ کَمَا نَسِیتُمْ لِقَاء یَوْمِکُمْ هَذَا وَمَأْوَاکُمْ النَّارُ وَمَا لَکُم مِّن نَّاصِرِینَ
به آنها گفته شود: امروز فراموشتان میکنیم، همچنان که شما دیدار چنین روزی را فراموش کرده بودید، جایگاهتان در آتش است و شما را هیچ یاوری نیست
چرا گرفته دلت؟! مثل آنکه تنهایی ... چقدر هم تنها ...
خیال میکنم دچار آن رگ پنهان رنگها هستی ...
دچار باید بود ...
وگرنه زمزمه حیرت میان دو حرف حرام خواهد شد!
ارغوان
این چه رازی است که هر با بهار
با عزای دل ما می آید؟
(هوشنگ ابتهاج)
باز بهار آمد و یاد رفتن مهدی افتادم ... یاد رفتن قیصر هم ...
گفتم شعری بخوانم از قیصر برای مهدی ...
خسته ام از این کویر، این کویر کور و پیر این هبوط بی دلیل، این سقوط ناگزیر
آسمان بی هدف، بادهای بی طرف ابرهای سر به راه، بیدهای سر به زیر
ای نظاره ی شگفت، ای نگاه ناگهان! ای هماره در نظر، ای هنوز بی نظیر!
آیه آیه ات صریح، سوره سوره ات فصیح! مثل خطی از هبوط، مثل سطری از کویر
مثل شعر ناگهان، مثل گریه بی امان مثل لحظه های وحی، اجتناب ناپذیر
ای مسافر غریب، در دیار خویشتن با تو آشنا شدم، با تو در همین مسیر!
از کویر سوت و کور، تا مرا صدا زدی دیدمت ولی چه دور! دیدمت ولی چه دیر!
این تویی در آن طرف، پشت میله ها رها این منم در این طرف، پشت میله ها اسیر
دست خسته مرا، مثل کودکی بگیر با خودت مرا ببر، خسته ام از این کویر!
(قیصر امین پور)