باران آرام

دیشب وقتی در سکوت کوچه مان قدم میزدم 

یکهو نمیدانم از کجا غصه عمیقی روی دلم هوار شد 

مثل یک جسم بتونی سنگین و بزرگ که از صدها متر بالاتر در آسمان رها شده بود 

و یک راست آمد و افتاد روی این دل از همه جا بی خبر 

بد جوری له شدم و داشت اشکم در میومد اما طبق عادت این چند وقت اخیر 

جلوی چشمان و گلویم را گرفتم که یک موقع سر خود کاری نکنند 

سعی کردم مثل این چند روزه آرامه آرام باشم 

آرامشی که هیچ دردی چه بزرگ و چه کوچک آن را به هم نزند 

آرامشی بیشتر و عمیقتر از بیست دقیقه غصه و غم 

آرامشی شبیه مرگ 

اشکهایم که تا پشت چشمانم آمده بودند را فرستادم همانجا که بودند 

و فریادهایم که تا زیر گلویم بالا آمده بودند را بلعیدم 

گامهایم سنگین شده بودند و راه رفتن برایم از هر کاری دشوارتر بود 

اما به هر سختی که بود خود را به خانه رساندم 

و آرام رفتم سراغ بستنی هایم و شروع کردم به بستنی خوردن 

و بعد به خواب رفتم 

صبح بعد از اذان آسمان یکهو برق زد و ابرها یکهو باریدند 

برقهایی متعدد با صدایی رسا و بارانی تند و دوست داشتنی 

اکنون دیگر اشک از چشمانم جاری است 

وقتی صدای فریادهای فروخورده ات را از آسمان بشنوی 

و اشکهای نریخته ات را ببینی که از ابرها سرازیر شده اند 

دلت همانند هوای شبهای بارانی قدر 

لطیف و سبک میشود 

لطافتی که در وجودت ریشه در سالیان خاطره دارد 

...