غمگین

چرا غمگین باشم؟!

وقتی خدایی دارم که راه راست را به من  نشان می­دهد

-        و مدام مرا هشدار می­دهد که از آن منحرف نشوم

چرا غمگین باشم؟!

وقتی خدایی دارم که هر لحظه مرا به سوی خویش می­خواند

-        تا مرا بخشیده و بر من مهربانی کند

چرا غمگین باشم؟!

وقتی خدایی دارم که لحظه لحظه در کنار من است

-        و با چشمانی مشتاق و نگران مراقب رفتار و اعمالم

وقتی عملی نیک از من سر می­زند

-        چون مادری مهربان لبخند زنان مرا در آغوش خود می­کشد و می­بوسدم

و وقتی مرتکب عملی ناشایست می­شوم

-        چون پدری دلسوز و دل نگران، بی­درنگ بر سرم فریاد تأدیب می­کشد

و وقتی که دلم به درد آمده و اشک از چشمانم جاری می­شود

-        و بر سر من که هق هق کنان خود را به دامنش افکنده­ام دست نوازش می­کشد

چرا غمگین باشم؟!

وقتی خدایی دارم که لحظات بی رنگ و بوی تهاییم را

-        به خاطراتی رنگی و معطر بدل می­کند

چرا غمگین باشم؟!

وقتی خدایی دارم که مرا در آغوش خود پرورش داد

-        و لحظه لحظه­ی زندگیم را گام به گام راهبری نمود

خدایی که از آنچه می­خواستم

آنچه به صلاحم بود را بی درنگ به من بخشید

و آنچه به صلاحم نبود را برایم به تأخیر افکند

خدایی که به راستی وقتی خواندمش پاسخم را سریع داد

خدایی که در لحظات بیم و امید و دلهره و ناراحتی و خوشحالی

در کنارم بود

در حالی که من از حضورش غافل بودم  

خدایی که وقتی همه مرا از خود راندند او مرا از درگاهش نراند

خدایی که وقتی مشغول بازیچه­های دنیا بودم و یاد او را فراموش کردم

منتظر بازگشتم ماند

و مرا فراموش نکرد

خدایی که وقتی از او دور می­شدم صبورانه انتظار بازگشتم را می­کشید

و مرا به سوی خویش می­خواند

و وقتی باز می­گشتم علی­رغم تمامی ناشایستگی­هایم

مرا شماتت نمی­کرد و با مهربانی با من رفتار می­نمود

خدایی که دوستم داشت و به واسطه­ی این دوستی هدایای فراوانی برایم فرستاد

که خشنودم نمود و چشمانم بدانها روشن شدند

در حالی که من که همیشه ادعای دوستی با او را داشتم نتوانستم برایش هدیه­ای بفرستم

که موجبات خوشنودی او را فراهم آورد،

حیف ...

خدایی که او در لحظات تشویش آبرویم را حفظ کرد و مرا رسوا ننمود

در حالی که من از نام او سوء استفاده­ها کرده و با رفتارم آبروی او را به کرات بردم

خدایی که تمام رنج­ها و ناراحتی­هایم را پیش او گریستم

در حالی که لحظات شادی و خوشحالی­­ام را پیش غیر او گذراندم

خدایی که مرا غرق نعمت­های بسیار نمود

در حالی که من با بی­اعتنایی و ناسپاسی به آن­ها نگریستم

اما علی­رغم این ناسپاسی او هیچ­گاه بارش آن نعمت­ها را از من دریغ نکرد

خدایی که مرا در حصار امن خویش قرار داد

و تیرهای مهلک بلا و مصیبت را از من دور نمود

آخر چرا غمگین باشم؟!

اندوهناک چه باشم؟

رنج­های دنیا؟!

دنیایی که تمام شادی­ها و رنج­هایش در مجموع بیست دقیقه بیشتر نیست؟!!

فقط بیست دقیقه ... 

نه ... 

ارزشش را ندارد ... 

اصلاً ارزشش را ندارد ...  

...