آیا بدیهی‌ترین حق هر انسانی این نیست که تنها نباشد؟
آیا بدیهی‌ترین حق هر انسانی فریاد اندوه‌های عمیق فرو خورده‌اش نیست؟
دو سال پیش در چنین روزی با یک هو، نوشتن اولین کلمات در اینجا را شروع کردم
می‌خواستم نقاطی شاید شفاف از جریان احوالاتم را ثبت کنم
به امید اینکه روزی کسی بیاید و بخواند و بداند
و همچو من احساس تنهایی نکند
برای خودم نوشتم که اکنون بتوانم به پشت سرم نگاه کنم و جریان زندگی‌ام را مرور کنم
تا یادم باشد که چرا ...
سپاس
به سبب تمام آنچه بخشیدی و من دانستم و
به سبب تمام آنچه بخشیدی و من ندانستم
و براستی که سپاس تو را می‌شاید و بس
دل تنگ برای گریه بود ... دریغ نمی کردم